FLAVIAN - HIS APPEAL TO POPE LEO (449)

INCIPIT LIBELLVS APPELLATIONIS FLAVIANI EPISCOPI CONSTANTINOPOLITANI AD PAPAM LEONEM.

Religiosissimo et beatissimo patri et archiepiscopo Leoni, Flauianus in Domino salutem.

Opportune quidem ad praesens tempus meditor iterum referre ueluti apostolica appellatione ad uestram sanctitatem, ut progrediens ad Orientem auxilium feras periclitanti piae sanctorum partum fidei quam sudore ultionis tradiderunt. Ecce enim confusa sunt omnia; solutae sunt ecclesiasticae ordinationes; perierunt ea quae sunt fidei; dissentione retinentur piae animae; iam non patrum nominatur fides, sed constat ab Alexandrinae ecclesiae episcopo Dioscoro et eorum † qui haec sapiunt una cum ipso Eutychinam iam praedicari et nominari fidem. Hanc enim firmauit sententia propria et eorum qui per uiolentiam coacti sunt consentire episcopi. Et ea quidem singula nunc non est concessum nobis referre ad uestram beatitudinem; breuiter autem quae subsecuta sunt docebimus.

Adprehendimus quidem Ephesiensem, ciuitatem secundum pium imperiale rescriptum, quod ad uniuersos aequaliter emanauit. Occurrerunt nihilominus et qui a uestra sanctitate destinati sunt, Deo amantissimus episcopus Iulius et religiosissimus filius noster Hilarus diaconus et carissimus filius noster Dulcitius notarius. Consumpsimus in Ephesiorum ciuitate dies decem: habuimus uniuersos paene qui conuenerunt episcopos consentientes in omnibus nobis praeter Alexandrinum et qui cum ipso affuerunt, qui ex quo die ordinatus sum episcopus inplacabiles aduersum me inimicitias uehementer exercet nulla existente causa, qui nunquam me suis litteris dignum iudicauit, neque eam quae secundum Dominum nostrum caritas praedicatur erga me habuit, me ei in omnibus obtemperante nunc usque ad hanc diem.

Qui nobis repente secunda feria, hoc est viii. Id. Aug., non ex communi consensu uel tractatu praecedente, conuocat quidem concilium diluculo, a maiori †† quoque me facit.

Deinde cum sedissemus in ecclesia legi quidem pium rescriptum praecepit religiosissimorum imperatorum; uniuersis autem episcopis interfatis post lectionem oportere prius de pia fide haberi tractatum, proponique et legi trecentorum decem et octo fidem, et eam quae aput Ephesum iam dudum habita est, ipse memoratus uenerabilis episcopus Dioscorus hoc quidem fieri prohibuit; praecipiens autem mihi et his qui una mecum iudicauerunt episcopis, et meis pariter clericis, nihil penitus audiri permitti de nullo defensionis uocem emittere, interminatus etiam quibusdam depositionem, quibusdam carceris habitationem, aliis uaria atque diuersa supplicia, dat facultatem mox de his gestis quae ab Eutychete olim confecta sunt nobis praesentibus recenseri;

et post hoc praecepit dare praedictum Eutychen libellos aduersum me. Quibus lectis nullius me penitus dignum habitum rationis uel interrogationis iudicauit; sed continuo exsurgens pronuntiauit illum quidem catholicum esse, reddens ei etiam presbyterium. Compellit quoque inuitos aliquos episcopos statim hoc ipsum pronuntiare, et his uti sermonibus apud sanctam synodum: “Bene credit Eutyches: Catholicus est: Credimus sicut credit Eutyches: Teneamus o fratres Eutychetis fidem”: et “Qui hoc non consenserit anathema sit”: et “Qui non dixerit duas naturas ante unitionem Christi, unam autem post unitionem, anathema sit”: et “Qui aliud quam de homousio nobis habuisse Dominum carnem uel scrutans uel dicens, anathema sit”. Et his dictis interloquitur ipse sicut uoluit, compellit autem quosdam, ut dixi, lacrimantes eadem facere.

Post paulum uero permisit legi canones qui habiti sunt ante hoc Ephesi, quibus hoc continetur, ut si qui concutere quae ibi sunt statuta temptauerit patrum, si quidem episcopus fuerit, eum oporteat deponi, et reliqua. Et super Eutychen hanc talem sententiam praeualere, qui ita, palam aperteque Apollinaris dogma introducendum putauit... Et quidem hoc non fecit, sed pronuntiat meam et Eusebi damnationem, omnibus lacrimantibus episcopis, et dilationem uel unius diei postulantibus non tribuit. Et haec interlocutus cogit quosdam reliquos episcopos abominandae consentire damnationi, euaginatis gladiis aduersum eos qui hoc putabant esse differendum; ubi neque litteras sanctitatis uestrae, cum sufficiat ad confirmationem patrum fidei, legi permittit; sed illa quae possunt etiam ipsis immitibus et ferocibus et caecis uiam ueritatis ostendere [omittens], inrationabilia et caecitate plena suscipi ac legi praecipiens, ne sermone quidem ullo dignos habuit qui a uobis sunt destinati. Sed impetu quodam solo abutente illo conuenerunt repente in unum diem, ut ita dicam, omnia mala, perturbatio, restitutio damnati, damnatio innocentis qui in nullo sanctionem patrum credidi praetergrediendam. Et cum uelut ex condicto quodam omnia aduersum me iniqua procederent, post illam iniustam uocem quam contra me emisit sicut ipsi placuit, me appellante thronum apostolicae sedis principis apostolorum Petri et uniuersam beatam quae sub uestra sanctitate est synodum, statim me circumuallat multitudo militaris, et uolentem me ad sanctam altare confugere non concessit, sed nitebatur de ecclesia eruere. Tunc tumultu plurimo facto uix potui ad quendam locum ecclesiae confugere et ibi cum his qui mecum erant latere; non tamen sine custodia, ne ualeam uniuersa mala quae erga me commissa sunt, ad uos referre.

Oro itaque uestram sanctitatem ne obdormire patiamini super his quae insipienti et furioso consilio circa me gesta sunt, cum nullae praecedant causae quae me in reatum aliquem adducant; sed insurgere primum quidem in causa rectae fidei nostrae quae quadam libidine deperiit; deinde propter euersionem ecclesiasticarum constitutionum curam facere, et simpliciter per omnia narrare, tam plebi quae numero praecellit, quam amatorem Christi imperatorem nostrum litteris quae competunt edocere; scribere etiam clero sanctae Constantinopolitanae ecclesiae et religiosissimis monachis, nec non et Iuuenali Hierosolymorum episcopo et Thalassio Caesariae Cappadociae, Stephano quoque Ephesiensi et Eusebio Ancyritano et Cyro Aphrodisiensi et reliquis sanctis episcopis qui consensum super prauo consilio aduersum me praebuerunt Dioscoro, qui uelut principatum sanctae synodi apud Ephesum tenuit; dare etiam formam quam Deus uestrae menti inspirabit, ut tam occidentali quam etiam orientali in unum facta patrum synodo similis ubique praedicetur fides, ut praeualeant sanctiones patrum, in inritum uero deduci ualeant atque dissolui omnia quae male et umbratiue non sine lusu quodam modo gesta sunt; afferre medicinam horribili huic uulneri quod per totum iam paene orbem, serpendo peruenit. Qui autem subscripserunt et consenserunt iniustae sententiae, magna ui coacti, paucissimi sunt; qui uero non consenserunt huic iniquitati multo plures sunt episcopi, sicut etiam lectiones suprascriptae ad beatitudinem uestram relationes poterit perdocere. EXPLICIT LIBELLVS APPELLATIONIS FLAVIANI EPISCOPI CONSTANTINOPOLITANI.